E.R. in 't echt

Zo ne nieuwe fiets laat ge uiteraard niet stilstaan daar moet op gereden worden. De zondag trekken Pascal en ik er dan ook op uit met de fiets naar een nabijgelegen bos afin swat 'bos'... eigenlijk is het een stort met heraanplant maar bos klinkt beter. Leuke padjes hier en daar mul zand dat mij zwaar op de proef stelt, 't is de eerste keer van mijn leven dat ik met klikpedalen fiets en in 't mulle zand lig ik meer dan eens op mijn zijkant voor ik een voet los krijg tss tss nen echte amateur he! Na 28km houden we 't voor bekeken en rijden terug richting appartement. "ANDY PASSOP!!!" roept de Pascal, te laat echter in ben al op 't kruispunt, miljaar dienen komt wel vree dicht da wordt e spannerke, ja lap boenk die rijdt tegen mijn achterwiel. De volgende ogenblikken breng ik al zwevend door de lucht door val op mijn rechterschouder en schraap met mijn gezicht langs de macadam. 't Vervolg is E.R. in 't echt! Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? Ik stak de straat over bij groen, in Amerika mogen auto's bij rood nog wel rechts afslaan de meesten letten daarbij niet op aankomende fietsers. Ik zag die auto te laat zij mij naar eigen zeggen niet en dus heeft ze me los van mij n sokken gereden. Ze was nog wel zo goed om 911 te bellen en n verklaring af te leggen voor de politie.
De ambulance kwam mij oppikken want ik had meteen door dat ik mijn rechtse schouder ontwricht had (als ge dat ne keer of 6 gehad hebt links weet ge ook wel hoe dat er rechts uitziet en vooral voelt) AAAAAAAWWWWWW!!!!! Naar welk hospitaal ik wil? Euhm ja naar t beste zeker. Dat mogen de, echt wel heel vriendelijke, ambulanciers niet zeggen want zij zijn onafhankelijk en mogen geen voorkeuren tonen. Bon Holland dan maar he daar was ik al eens voorbij gereden. Beetje teleurstellend wel, geen loeiende sirene op de ambulance en een spoedgevallenafdeling die helemaal niet lijkt op E.R. maar veeleer op een gewone Belgische spoedafdeling. De nodige steentjes uit het wondje op de neus peuteren, fotoke pakken van de schouder en idd uit de kom. Met twee man trekken en sleuren ze aan mijn arm om die terug op zijn plaats te trekken, de verpleegsterkes verschieten zich een bult als hij met een doffe plop uiteindelijk toch op z'n plaats schiet. De neus krijgt een plakkerke om alles bij elkaar te houden, buiten de schouder niets ergs dus. 't Moet wel gezegd dat iedereen uiterst vriendelijk en behulpzaam was, de polies gaf uitleg bij wat er ging gebeuren, de ambulanciers deden 't zelfde en ook in de kliniek was het een en al behulpzaamheid daar kunnen ze in Belgie nog iets van leren ik ga mijn beeld over de Amerikaanse gezondheidszorg moeten bijstellen. Op de koop toe kreeg ik nog een fietshelm mee naar huis, blijkbaar geeft het ziekenhuis dat aan iedereen die binnengebracht wordt na een fietsaccident. Vwala veel fietsen, of sporten tout court, zal er voorlopig niet meer bijzijn, moet mijn arm minstens 1 week in een verband dragen en dan naar de controlearts. Ge kunt moeilijk zeggen dat ik geen moeite doe om jullie te kunnen inlichten over elk aspect van de Amerikaanse samenleving he!